In de rubriek “Even kennis maken met…” spreken wij met mensen die ons helpen met onze campagne. Deze keer een kernfiguur van Geweldig Rotterdam: Aloali Kananpour (31), medeoprichter van Stichting Confro. Aloali, of Ali zoals velen hem noemen, vluchtte met zijn familie in de jaren negentig van Iran naar Nederland, waar hij op het Groningse platteland terecht kwam. In 1999 verhuisde hij naar Rotterdam, waar hij opgroeide in de IJsselmondse havens. In 2017 zette hij samen met Lieke de Haan (algemeen directeur) Stichting Confro op, waarmee hij zijn levensdoel wil bereiken: mensen helpen door de dialoog aan te gaan. In dit artikel maakt u kennis met Aloali!
Ha Ali, fijn dat je even tijd hebt! Kan je wat vertellen over jezelf?
Ja tuurlijk, geen probleem! Toen mijn familie voor het eerst in Nederland kwam, kwamen we aan in Groningen. Daar was het leven relaxed, beetje saai, gemoedelijk. Toen we naar Rotterdam verhuisden was dat helemaal anders. Je kan je wel voorstellen dat wanneer je als jonge jongen Groningen gewend bent en je aan de havens van IJsselmonde terechtkomt, dat dat echt een cultuurshock was.
Hoe bedoel je?
Ik moest wennen aan die harde straatmentaliteit van Rotterdam. Het leven hier was toen veel harder dan in Groningen. Op de basisschool was het vaak ruziën, veel vechten. Ik was helemaal geen vechtersbaas, maar mijn broers vertelden me al snel dat ik mijn mannetje moest kunnen staan. Toch heb ik vooral goede herinneringen aan die tijd. Ik maakte veel vrienden. Op een gegeven moment werden de flats waarin wij woonden in IJsselmonde gesloopt, toen zijn we verhuisd naar de buurt achter het Prinsenplein. Ja, ik ben echt een jongen van Zuid (lachend).
Wat is Stichting Confro eigenlijk?
Wij zijn een stichting die confrontatietheater maakt en die technieken inzet als gereedschap om de dialoog aan te zwengelen. Met Confro willen we taboes doorbreken door middel van theater en dialoog. Bij verschillende projecten merkten we dat er zo veel was dat nog besproken moest worden en er nog te veel verhalen verborgen bleven in de maatschappij, dat ik samen met Lieke de Haan (zakelijk directeur) besloten heb het zelf te gaan doen.
Tell me more!
Ons uiteindelijke doel is een maatschappij hebben waarin taboes niet langer taboes zijn en iedereen de vrijheid voelt om zijn/haar verhaal te delen. De wisselwerking tussen Lieke en mij voelde zo goed – we doen alles samen –, dat we door zijn gaan pakken. Nu hebben we, samen met onze onderdirecteur Patrick Ribeiro, verschillende acteurs en dialoogbegeleiders in dienst die allemaal vanuit eigen ervaringen spreken en doen. Dat is denk ik ons sterke punt: wij kennen allemaal de problematiek van onze doelgroep vanuit eigen ervaring. Ik ook; ik vind het pijnlijk om te zien dat jeugdvrienden die je als broers zag toch het criminele pad hebben gekozen, vaak ook vanuit wanhoop. Het is lastig om te zien dat sommigen van hen nu in de gevangenis zitten, vermoord zijn of iemand vermoord hebben. En dat moet je dan in de krant lezen… Ik had het die jongens zo gegund om meer kansen te krijgen en dat ze betere begeleiding hadden gekregen, die ze de ogen had kunnen openen voor andere wegen. Die pijn neem ik nu wel mee in m’n werk, ik probeer jongeren die begeleiding te geven die mijn vrienden (en ik) hebben gemist. Ik ben erg dankbaar dat ik een uitweg gevonden heb en van mijn passie mijn beroep heb kunnen maken.
En binnenkort gaan jullie nationaal!
Ja! Sinds twee jaar is Confro ontploft: we zijn nu de grootste uitvoerders in ons vakgebied. En inderdaad, vanaf 2022 gaan we onze content op nationaal niveau aanbieden. We zijn erg trots, maar het is wel wat bittersweet: hoe meer mensen ons nodig hebben, hoe groter de problemen blijkbaar zijn. Dus als wij groeien weet je dat er behoefte is aan oplossingen voor vervelende problemen zoals messengeweld of intimidatie. We gaan keihard werken om ons steentje zoveel mogelijk bij te dragen, maar bij ons is het wel; kwaliteit altijd boven kwantiteit.
Wat is jullie succesverhaal?
We zijn denk ik vooral goed in de begeleiding van de dialoog en het creëren van een zogeheten safe space. Een veilige omgeving voor jongeren maken is cruciaal voor ons werk. We kennen allemaal het klappen van de zweep, dus we weten wat nodig is voor hulp en luisterend oor. We hebben die lessen meegenomen en die proberen we over te brengen op de jongeren. We geven zo’n vijf- tot zeshonderd trainingen per jaar en we hebben nog nooit meegemaakt dat een dialoog niet loskwam. Zelfs de meest gesloten jongere durft zich open te stellen als hij of zij zich veilig genoeg voelt.
Mooi! Kan je meer vertellen over de samenwerking tussen jullie en Geweldig Rotterdam?
We zijn hard bezig met de ontwikkeling van een theaterstuk voor scholen in samenwerking met Geweldig Rotterdam, dat gaat heel goed! Het zal een interactief stuk worden dat we in de klaslokalen gaan opvoeren, om de drempel voor jongeren zo laag mogelijk te houden. In het klaslokaal zitten namelijk alle lagen en culturen bij elkaar, maar ze kennen elkaar wel, en dat is uniek. Daarom kiezen we voor de klas en niet het ‘verre’ theater. Het klaslokaal is een Madurodamversie van de samenleving.
Het theaterstuk zal gaan over de zin en onzin van de problematiek, over de gevolgen en de oorzaken. Maar uit ervaring weet ik dat wat je vooraf bedenkt nooit precies is wat het uiteindelijk wordt. Het stuk zal heel rauw worden, maar wel herkenbaar. Zowel de positieve als de negatieve kanten van de straatcultuur zullen terugkomen, vanuit mensen die de cultuur zelf kennen. Het stuk zal het begin zijn van de dialoog die we daarna met de klas gaan voeren.
En daarnaast doen we natuurlijk onze pizzabijeenkomsten. Tijdens deze sessies eten we pizza, gebruiken we de dialoogtechniek ‘over de streep’ en praten we met jongeren over wat zij denken dat er zou moeten gebeuren om de problemen op te lossen. Over de streep is een techniek die ik ooit een keer op Amerikaanse tv heb gezien, maar waar Lieke en ik volledig onze eigen draai aan hebben gegeven. Zo kunnen we die techniek ook toepassen op verschillende onderwerpen. Ik denk dat het belangrijkste is dat wij jongeren de ruimte geven om te praten over waarom zij over de streep zijn gegaan of zijn blijven staan. Zo bouw je de boog van de dialoog voorzichtig op en creëer je een veilige haven met elkaar.
Hoe bevalt de samenwerking met Geweldig Rotterdam?
Heel goed! Messengeweld als onderwerp sprak ons heel erg aan. We voelden er direct verbinding mee en wilden keihard aan de slag gaan. En met name de insteek spreekt ons aan: de positieve boodschap proberen over te brengen. Als je jongeren maar blijft vertellen dat ze niet goed bezig zijn, dan gaan ze dat op een gegeven momenten zelf ook geloven. Een self fulfilling prophecy werkt beide kanten op, dus andersom ook!
Hoe gaat het tot zover?
Het gaat tot nu toe goed. Het is intens. Ik ben vooral blij met de vrijheid die we krijgen, dat de organisatie blij is en ons vertrouwt. De pizzabijeenkomsten zijn zwaar maar mooi, met een lach en een traan. De over het algemeen geharde jongeren blijken heel open te zijn, dat vind ik mooi om te zien. De sessies dragen echt bij aan de motivatie van jongeren. Helemaal nu burgemeester Aboutaleb aan een sessie heeft meegedaan (tijdens de Week van de Veiligheid, red.), voel je de verandering ontstaan! Wanneer je de jeugd een stem geeft dan gaan we die laten horen ook!
Oké Ali, heel veel dank voor je tijd!
Geen probleem, maar nog één ding! Wat ik merk is dat ik bij de nieuwe generatie dingen zie die ik nog nooit heb meegemaakt. Jongeren zijn meer betrokken dan ooit. In mijn tijd was dat ondenkbaar. Dat boys naar de Erasmusbrug gaan voor een Black Lives Matter-protest bijvoorbeeld. Dat ze zo willen gaan staan voor verandering en saamhorigheid, dat was vroeger niet. Het raakt me echt. Let maar op; er komt een gouden generatie aan!
