‘Fouten maken mag: docent en ervaringsdeskundige Jeffrey van Hilst ziet dat jongeren liefde en aandacht nodig hebben’

Jeffrey van Hilst is docent op het mbo en probeert jongeren op het rechte pad te houden. Hij is in het verleden in aanraking geweest met justitie en is ervaringsdeskundige. Hij houdt zich voornamelijk bezig met digitalisering en innovatie in het praktijkonderwijs, op de logistieke opleiding van het Zadkine College. Zo wil Jeffrey het onderwijs inclusiever maken: ‘Iedereen leert anders. Sommigen lezen liever, sommigen kijken liever, weer anderen luisteren liever. Door middel van muziek en bepaalde TikTok-achtige benadering van video’s, kan je ervoor zorgen dat iedere student kan studeren.’

Producer van drillmuziek

Zelf is Jeffrey muziekproducer. Hij maakt drillmuziek, een subgenre van hiphop. Toen hij tijdens de coronacrisis de studio’s niet in mocht, is hij zich gaan verdiepen in het maken en editen van video’s. Daarbij deed hij een cursus sociale media-marketing. Die kennis past hij nu toe op het onderwijs. Het helpt dat Jeffrey ervaringsdeskundige is. ‘Die studenten zien aan mijn kop dat ik geen docent zou worden op m’n achttiende. Ze zien dat ik een jongen van de straat ben. ‘Straat’ is tegenwoordig bijna een stukje marketing, maar als je echt van de straat bent, weet je wat ik bedoel.’

Van A naar B

Jeffrey gebruikt die ervaring in hoe hij studenten beziet en beoordeelt: ‘Op school moet je van A op dag 1 naar B aan het eind. A is het begin. Maar moet je bij A nou eens goed kijken: het lijkt voor veel docenten en andere professionals alsof zo’n jongen ‘pas’ bij A is, maar als je je echt inleeft dan zie je: man, hij heeft al zo veel gedaan om überhaupt bij A te komen. We hebben veel multi-problematiek op school, studenten uit verschillende wijken, 64 verschillende nationaliteiten. Ik ben zelf ook een remi van culturele achtergronden. Ik zeg dus altijd: ik ben Rotterdammer.’ Jeffrey weet dus goed hoe hij het gesprek aan moet gaan met zijn studenten, en doet dat ook graag.

Jouw tori is mijn tori

Volgens hem is de situatie vandaag de dag niet anders dan vroeger. ‘Ik neem mezelf als voorbeeld: ik deed vroeger boom-bap hiphop, gangster hiphop, heb met gekke namen gewerkt. Ik ben de drill ingegaan om meer te verdienen. Dat is nu gewoon hoe het gaat. Maar dan vraag ik wel aan studenten: hoe kijken jullie daarnaar? Dat vinden ze slim. Dan zeg ik ze: ik ben uit de tijd dat rap en criminaliteit gelijk waren voor de maatschappij. De hele hiphop-scene was toen zoals mensen nu drill zien. Het is dus niet nieuw, het is een trend en trends gaan voorbij – dat wil ik die jongeren meegeven. Ik vraag ze: bedenk nou eens, ben je echt gangster met een mes? Wat wil je zelf? Waarom maak je de keuzes? Doe jij dit vanwege je vrienden, sociale media, of omdat je het zelf lauw vindt? Dat gaat klassikaal, maar de beste gesprekken heb je wanneer je buiten staat, tijdens de rookpauze. Dan spreek je 1 op 1. Ik heb hun respect, jouw tori is mijn tori. Ik geef eerlijk advies, van mij nemen ze het wel aan.’

Liefde en aandacht

Het voornaamste inzicht van Jeffrey: die gasten hebben liefde nodig. ‘Drillers pakken gewoon heel veel geld, daar kijken jonge jongens naar op. Die roekeloosheid en dat grens verleggen komt door een gebrek aan aandacht, doordat ze geen erkenning krijgen. In het criminele circuit krijg je die wel. Gesprekken tussen jonge gasten worden gevoerd met die criminele bril op – het gaat het alleen maar daar over. Dat herken ik. Ik weet daarom ook dat wat ze eigenlijk willen simpelweg liefde en aandacht is. Dat kennen ze niet: ik gaf een jongen een schouderklop en die trok letterlijk z’n schouder terug. Het jammere is dat je daar vaak pas achter komt als je er zelf helemaal doorheen bent gegaan.’

Survival modus

Het is belangrijk dat in te zien, want volgens Jeffrey mag je in deze tijd geen fouten meer maken. Je komt er niet meer vanaf: ‘Op het moment dat een student ziet dat z’n toekomst al verrot is, worden ze roekeloos. Het leven boeit hen niet meer, ze staan constant in de survival modus. Ze zeggen allemaal, ‘ik doe het voor m’n moeder, voor familie, maar hebben nooit zichzelf als motivatie. Dat lijkt positief, maar het zijn signalen dat ze ver heen zijn. Als je op die leeftijd jezelf al niet meer belangrijk vindt, denk ik oef… Heftig.’

Tough love

Het is daarom simpel voor Jeffrey: op school ben je gelijk, hetzelfde als iedereen. ‘Wat je gedaan hebt interesseert me geen reet, je moet gewoon aan de slag en presteren. Wij maken afspraken, en als je die niet nakomt, even goede vrienden, maar dan moet je de gevolgen dragen. Ik heb met die harde maar liefdevolle en eerlijke benadering nog nooit te maken gehad met uitstromers en afvallers. Ik laat hen ook afspraken met mij maken. Soms vergeet ik expres een afspraak om te checken of ze mij zullen aanspreken op de afspraak die ze met mij hadden, zonder boos te worden, zonder een mes te trekken, zonder angst te voelen. Ik geef dan ruimhartig toe dat het mijn fout is, en vertel hen dat fouten maken menselijk is. Zo leer je ze ook hoe de grote mensen wereld werkt en dat fouten maken mag.’