Het is een winderige dag aan de Olympiaweg in IJsselmonde. Er staat een les op het programma voor de derdejaars van het Olympia College. En niet zomaar een les: Stichting Confro speelt Shank, een speciaal voor Geweldig Rotterdam ontwikkeld interactief theaterprogramma over messengeweld. Geweldig Rotterdam was erbij.
‘Wat betekent je naam?’ ‘Wie is je favoriete rapper?’ ‘Waar liggen je wortels?’ Het is slechts een greep uit de vragen die Aloali Kananpour, Patrick Ribeiro en Majid Alrufaie stellen tijdens het niet zo doorsnee voorstelrondje. ‘Mijn naam betekent Gezonden door God’, ‘mijn favoriete rapper is Lijpe’, ‘mijn wortels liggen in Kosovo.’ Ribeiro vraagt of het meisje uit Kosovo zichzelf als Albanees of als Kosovaar ziet. Het meisje is stellig Albanees, er ontstaat een intiem gesprek over de situatie daar. Het is slechts een voorbeeld van hoe goed de mensen van Confro aanvoelen waar deze jongeren, van een jaar of 15, behoefte aan hebben en vooral, hoe ze het ijs op een humoristische manier kunnen breken. Het voorstelrondje duurt lang; een half uur wordt er aandacht besteed aan iedere jongere. Er worden grappen gemaakt, gedold en diepe gesprekken gevoerd. Als toeschouwer merk je dat dat half uur nodig is voor de aanwezige jongeren. Langzamerhand ontspannen ze en komen ze los. Klaar om open te staan voor het theaterstuk.
De overgang naar de voorstelling is abrupt, onverwachts en daarom goed. De jongeren weten niet wat ze overkomt, maar zijn één en al oor. Het stuk gaat over drie jongens. Éen, gespeeld door Aloali, is iemand die veel volgers heeft, en in de voorstelling een paar keer live gaat op Instagram. Terwijl hij zijn volgers toespreekt wordt er gevraagd of hij niet moet reageren op de uitdagingen van Patrick, een rapper. De intelligente crux is: Patrick twijfelt over zijn teksten, omdat hij ‘het straatleven’ niet echt leeft. Maar Majid, een goede vriend van de rapper, leeft ‘dat’ leven wel en zegt Patrick dat hij zijn inspiratie wil zijn. Madji en Aloali hebben ruzie, maar Patrick uit het in zijn teksten. Puntje bij paaltje; Aloali en Patrick komen elkaar tegen en de eerste steekt uit paniek de laatste dood.
Zo eindigt de show. Nog geen tien minuten in totaal, maar het komt binnen. De tafels worden weer naar het midden van het lokaal geschoven, de drie acteurs nemen plaats en vragen aan de kinderen of ze iemand kennen die gestoken heeft of gestoken is. Bijna iedereen steekt z’n vinger op. Heftig, confronterend. Het laat de urgentie van de aanpak tegen messengeweld zien. Patrick, Majid en Aloali gaan met dit heftige nieuws om alsof ze het iedere dag horen, wat voor de jongeren een fijne houding moet zijn. Voor hen is het dagelijkse realiteit. “Wij zien dit inderdaad elke dag: de leefwereld van deze kids is fundamenteel anders dan de onze. Wij snappen niet hoe diep de invloed van sociale media gaat”, zegt Majid na afloop.
Het gesprek krijgt een mooie wending wanneer de drie aan de klas om oplossingen vragen. Er wordt van alles genoemd: van het filosofische ‘Meer respect voor elkaar en elkaar in zijn waarde laten’ tot het politieke ‘leiders moeten een beter voorbeeld geven’ en het beleidsmatige ‘messenverbod onder bepaalde leeftijd’. De mooiste komt van een jongen achter in de klas. Volgens hem moet er meer voorlichting gegeven worden, er moet bewustzijn over de gevolgen komen, over dat je je ouders verdriet doet als je de gevangenis in gaat. “Geen enkele moeder wil een zoon als moordenaar”, zo sluit hij af.
De komende maanden speelt Stichting Confro, als onderdeel van Geweldig Rotterdam, de voorstelling Shank in meerdere klassen op verschillende scholen door heel Rotterdam. Met het gesprek begint de verandering, toch?
