Al geruime tijd is het bezit van messen onder jongeren een zorgelijke ontwikkeling. Zo ernstig dat ouders, onderwijzers, wijkagenten, zorgprofessionals, politici en anderen zich hierover steeds meer zorgen maken.
Nieuwsmedia spelen hier snel op in, vergroten geweldsincidenten uit en vergroten de aandacht voor dit fenomeen. Terwijl de realiteit vaak anders is dan krantenkoppen doen vermoeden en er meestal een genuanceerder verhaal te vertellen is. Het gaat er niet om dit fenomeen van messenbezit te relativeren of kleiner te maken. Het gaat om de juiste context en realistisch perspectief, alsmede om het serieus nemen van de ongerustheid in de samenleving.
De zorgen zijn duidelijk, maar de jongeren die met een mes over straat gaan zien dit anders. Het hebben van zo’n wapen verleent status, geeft een veilig gevoel. Echter, het dragen van een mes leidt ook ongewild tot gebruik en maakt slachtoffers. Want simpel: als je er geen bij je draagt, kun je hem ook niet gebruiken. Overigens, de meeste jongeren hebben geen mes!
Het hebben en eventueel gebruiken van messen is een fenomeen dat dieperliggende oorzaken kent. Die factoren worden steeds meer via onderzoek verkend en gedefinieerd. Nieuwe inzichten en ontwikkelingen gaan we daarom nadrukkelijk verzamelen en een plek geven in onze aanpak. Straatcultuur heeft bijvoorbeeld negatieve effecten op gedrag en belevingswereld van jongeren. Dit wordt versterkt door sociale media en het bovengemiddeld veel tijd doorbrengen achter beeldschermen. Tegelijk zijn de social media zo invloedrijk dat deze een plek in Geweldig Rotterdam zullen krijgen.